زاده نسلی که به باور و تلاش ایمان داشت، نصیری پا به مسیر علم گذاشت، اما هیچ‌گاه از انسان غافل نشد. در مسیر پژوهش و تدریس، او همواره پرسیده است: “علم اگر برای آرامش انسان نباشد، چه ارزشی دارد؟” او سال‌ها در دانشگاه‌ها درس گفت و خود نیز از زندگی درس گرفت. شاگردانش نه فقط از کتاب‌ها، که از منش او آموختند: وقار، تواضع، و شکوه اندیشه. نوشته‌هایش، سخنرانی‌هایش، و حتی سکوتش، همه حامل پیامی‌ست ژرف و انسانی. پروفسور نصیری را نمی‌توان تنها با واژه “دانشمند” وصف کرد. او پلی‌ست میان عقل و دل، میان تجربه و شهود. نه تنها در علوم انسانی و فلسفه، بلکه در زیستنِ صحیح و شریف، الگویی‌ست بی‌تکرار. امروز، هر جا که نامش برده می‌شود، احترامی عمیق همراه آن می‌آید؛ احترامی که نه از عناوین، که از زیستنی نجیب و اندیشه‌ای ناب برمی‌خیزد.
